Kim była Antonina Mijal?
Antonina Mijal, urodzona 17 stycznia 1915 roku w Warszawie, była postacią niezwykłą, której życie splatało losy medycyny, walki o niepodległość i działalności społecznej. Jej droga, od młodej dziewczyny do doświadczonego kapitana Armii Krajowej, stanowi inspirujący przykład odwagi, determinacji i poświęcenia. Pseudonim bojowy „Tosia” towarzyszył jej w najtrudniejszych chwilach konspiracji i walki, symbolizując jej niezłomnego ducha. Zmarła w Warszawie 9 marca 1986 roku, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo bohaterki dwóch wojen i oddanej lekarki.
Życie i działalność konspiracyjna
Zaangażowanie Antoniny Mijal w działalność konspiracyjną rozpoczęło się w listopadzie 1939 roku, zaledwie kilka tygodni po upadku Warszawy. Wstąpiła do Służby Zwycięstwu Polski, tworząc podwaliny swojej heroicznej ścieżki w walce z okupantem. Jej determinacja i umiejętności szybko zostały dostrzeżone, co zaowocowało powierzeniem jej roli łączniczki kpt. Jana Kiwerskiego. Jednak to nie tylko przekazywanie meldunków stanowiło jej wkład. Antonina Mijal wykazała się niezwykłą inicjatywą, ukończyła specjalny kurs minerski, a następnie zorganizowała własny, pierwszy w historii patrol minerski złożony z dziewcząt. To właśnie w tej roli, jako żołnierz pierwszego kobiecego patrolu minerskiego, dała się poznać jako specjalistka od działań dywersyjnych. Kierowała działem produkcji w Biurze Badań Technicznych Wydziału Saperów Komendy Głównej ZWZ/AK, gdzie odpowiadała za produkcję min i ładunków wybuchowych, kluczowych dla skuteczności akcji sabotażowych. Jej zaangażowanie w konspirację objęło także dostarczanie broni do warszawskiego getta, co było aktem niezwykłej odwagi i solidarności w obliczu niemieckiego terroru.
Rola w Armii Krajowej i Powstaniu Warszawskim
Szlak bojowy Antoniny Mijal w Armii Krajowej był naznaczony licznymi akcjami dywersyjnymi i sabotażowymi. W 1944 roku otrzymała awans na stopień kapitana czasu wojny, co było wyrazem uznania dla jej zasług i odpowiedzialności. Jej umiejętności techniczne i odwaga znajdowały odzwierciedlenie w konkretnych działaniach. Była odpowiedzialna za zmontowanie bomby zegarowej, która została użyta do zamachu na kasyno przy al. Szucha 19 maja 1942 roku. Brała udział w strategicznej akcji „Wieniec” (7/8 października 1942), której celem było wysadzenie torów kolejowych, paraliżując tym samym niemieckie transporty wojskowe. Kolejnym spektakularnym działaniem, w którym uczestniczyła, było wysłanie dziewięciu paczek z bombami do niemieckich urzędów w Warszawie 3 marca 1943 roku. Podczas Powstania Warszawskiego, jako kapitan AK, walczyła w Śródmieściu Północnym, gdzie nadal wykorzystywała swoje umiejętności, zajmując się produkcją granatów i min dla powstańców. Po upadku powstania, jej poświęcenie nie ustało – zamieszkała w Milanówku, aktywnie pomagając wysiedleńcom.
Droga do medycyny i służba lekarska
Antonina Mijal: lekarka z powołania
Po zakończeniu działań wojennych, które tak głęboko odcisnęły piętno na jej życiu, Antonina Mijal podjęła decyzję o poświęceniu się karierze medycznej. W latach 1945-1951 studiowała medycynę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie z sukcesem ukończyła studia, uzyskując dyplom lekarza. Wybór tej drogi był nieprzypadkowy – odzwierciedlał jej głębokie powołanie do niesienia pomocy innym, które przejawiało się już wcześniej w jej działalności sanitariuszki podczas oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku oraz w jej późniejszej pracy z wysiedleńcami. Jej doświadczenia z czasów wojny, choć traumatyczne, z pewnością ukształtowały jej empatię i determinację w dążeniu do ulżenia cierpieniu innych ludzi.
Praca i specjalizacje po wojnie
Po uzyskaniu dyplomu lekarza, Antonina Mijal rozpoczęła swoją zawodową drogę w placówkach medycznych, gdzie zdobywała cenne doświadczenie. Pracowała jako lekarz w różnych miejscach, obejmujących zarówno stołeczną Warszawę, jak i malownicze Zakopane, co pozwalało jej na kontakt z różnorodnymi przypadkami medycznymi i pacjentami. Jej dążenie do poszerzania wiedzy i doskonalenia umiejętności doprowadziło ją do odbycia stażu w Paryżu, co stanowiło ważny etap w jej rozwoju zawodowym, umożliwiając zapoznanie się z europejskimi standardami medycznymi. Od 1973 roku swoje umiejętności lekarskie wykorzystywała jako lekarz przemysłowy, dbając o zdrowie pracowników w zakładach pracy. Poza praktyką lekarską, aktywnie działała na rzecz upamiętnienia historii kobiet w walce o niepodległość, będąc jedną z założycielek i sekretarzem Komisji Historii Kobiet w Walce o Niepodległość.
Życie osobiste i dziedzictwo
Małżeństwo z Władysławem Bartoszewskim
W 1949 roku Antonina Mijal poślubiła Władysława Bartoszewskiego, wybitnego historyka, dyplomatę i działacza społecznego, który również był zaangażowany w działalność konspiracyjną i Powstanie Warszawskie. Ich wspólne życie, choć niełatwe w realiach powojennej Polski, było oparte na wzajemnym szacunku, wspólnocie wartości i głębokiej miłości. Małżeństwo to było z pewnością niezwykle inspirujące, łącząc dwoje ludzi o bogatym doświadczeniu życiowym i silnym poczuciu patriotyzmu. Choć szczegóły ich wspólnych lat nie są szeroko opisywane, sama ich relacja stanowi ważny element historii obojga, ukazując ich ludzką stronę poza bohaterstwem i działalnością publiczną.
Odniesione odznaczenia i upamiętnienie
Za swoją odwagę, poświęcenie i zasługi dla Ojczyzny, Antonina Mijal została uhonorowana licznymi odznaczeniami. Wśród nich znajdują się Virtuti Militari, najwyższe polskie odznaczenie wojskowe, przyznawane za wybitne męstwo w boju, oraz Krzyż Walecznych, symbolizujący jej odwagę i determinację w walce. Otrzymała również Złoty Krzyż Zasługi, przyznawany za wybitne zasługi dla państwa. Jej postać została również upamiętniona na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie spoczywa. Działalność Antoniny Mijal, zarówno ta militarna, jak i lekarska oraz społeczna, stanowi ważny rozdział w historii Polski, a jej życie jest świadectwem niezłomności i poświęcenia kobiet w walce o wolność i niepodległość.
Dodaj komentarz